Αντιγράφω από την Καθημερινή (18/10/2008) , διότι είναι τόσο απλή η συνταγή ευτυχίας , όπως μας έρχεται από την ευρωπαϊκή αυτή , σκανδιναυική, χώρα , που πράγματι η αναζήτηση των αιτίων μη εφαρμογής της σε χώρες όπως η δική μας θα αναδείκνυε την παθογένεια τους. Κοινωνική ισότητα ως ζητούμενο, πίστη ως αξία κοινωνικών σχέσεων, δικαστικό σύστημα και εύρυθμη λειτουργία της εκπαίδευσης συνιστούν τα απλά συστατικά της δανέζικης (συλλογικής) ευδαιμονίας. Σε μια κοινωνία με φεουδαρχικές ακόμη δομές, όπως η δική μας, μήπως φαντάζουν ως μια μακρινή ουτοπία; Είναι δυνατόν δυο ευρωπαϊκές χώρες να απέχουν τόσο πολύ;
"Η εμπιστοσύνη κάνει τους Δανούς τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο. Η εμπιστοσύνη συνδέεται πέρα από την οικονομία και με την καλύτερη λειτουργία του δικαστικής εξουσίας και την εύρυθμη εκπαίδευση.
Reuters
Σε καιρούς όπως οι σημερινοί, κανείς δεν είναι απρόσβλητος από τη νόσο της κατάθλιψης. Ωστόσο, έρευνες του δείχνουν ότι οι Δανοί είναι οι ευτυχέστεροι άνθρωποι στον κόσμο και αυτό χάρη σε έναν βασικό παράγοντα - την εμπιστοσύνη.
Μάλιστα, τα τελευταία 20 χρόνια τα 5,5 εκατ. Δανών βρίσκονται πάντα στην κορυφή της ευτυχίας, σύμφωνα με τον Δείκτη Αυτοπροσδιορισμού Ικανοποίησης Ζωής αλλά και βάσει ερευνών του Πανεπιστημίου του Michigan.
Ο συγκεκριμένος λαός - που συγκαταλέγεται επίσης μεταξύ των πιο ευκατάστατων - διατηρεί μια παράδοση στην ισότητα και την εμπιστοσύνη, με τέτοιο τρόπο που δεν συνηθίζεται.
Η ωφέλειας που προκύπτει από αυτήν την εμπιστοσύνη καθρεφτίζεται στο Χρηματιστήριο της Δανίας. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει ξεφύγει από το «μακελειό» των παγκόσμιων αγορών, αλλά πάνω από πέντε χρόνια βρίσκεται στις μεγαλύτερες χρηματιστηριακές αγορές. Άλλωστε, μέσα στην θύελλα της οικονομικής κρίσης, ήταν μία από τις πρώτες χώρες που εγγυήθηκαν απεριόριστη εγγύηση στις καταθέσεις.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD) εξηγεί την ευτυχία των Δανών στο γεγονός ότι καταναλώνουν ένα σχετικά ίσο μερίδιο του πλούτου τον οποίο παράγουν αλλά και στο γεγονός ότι εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.
"Η Δανία είναι μία από τις χώρες με τα υψηλότερα επίπεδα εμπιστοσύνης μεταξύ των κατοίκων της. Σε άλλα κράτη, οι άνθρωποι είναι πιο κυνικοί απέναντι στις κυβερνήσεις, τις δουλειές και τους συνανθρώπους τους», δήλωσε στο BBC, η Ιουστίνη Φίσερ, οικονομολόγος του OECD.
Ο νεοσύλλεκτος Σορέν Κρίστιανσεν, 32 ετών, χαλαρώνει με την κοπέλα του στο διαμέρισμα που νοικιάζουν στην Κοπεγχάγη. Ο ίδιος δηλώνει ότι η εμπιστοσύνη του προσφέρει ασφαλέστερη καθημερινή ζωή. «Με κάνει χαρούμενο να ζω σε μία χώρα, όπου μπορείς να περπατάς ανέμελα και να μην έχεις τίποτε να φοβηθείς», εξηγεί.
Το πρόβλημα στην κυβέρνηση της Δανίας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στο εξωτερικό δεν γνωρίζουν πόσο ευτυχισμένοι είναι οι Δανοί ή το γιατί. Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση δαπανά 75 εκατ. δολάρια, προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα της.
Ο Δανός διπλωμάτης Κλάβς Χολμ ισχυρίζεται ότι ο κόσμος έχει συνδιάσει την χώρα του με τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, την Μικρή Γοργόνα και το Τίβολι Γκάρντεν. «Αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι η χώρα αυτή έχει μοναδικές αξίες», τονίζει και προσθέτει: «Οι Δανοί είναι οι Ευτυχισμένοι Άνθρωποι. Γιατί;». Εξηγεί επίσης ότι ο λαός αυτός βρίσκει μικρές απολαύσεις σε απλά πράγματα, όπως το κολύμπι στο λιμάνι μια καλοκαιρινή ημέρα, το οποίο οπουδήποτε αλλού θα έμοιαζε επικίνδυνο.
Μια γυναίκα που κάνει ποδήλατο στους δρόμους της Κοπεγχάγης δείχνει ότι σημαίνει πολλά για αυτήν η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο.
Το Σάμσο, νησί της Δανίας, του οποίου οι ντόπιοι κάτοικοι έχουν αναπτύξει μια αυτάρκεια στις ανανεώσιμες πηγές, αποτελεί ένα παράδειγμα του αισθήματος της εμπιστοσύνης.
Δεν είναι απόλυτα σαφές πώς οι Δανοί κατάφεραν να εμπιστεύονται σε τέτοιο βαθμό ο ένας τον άλλον, πιθανόν έχει κληρονομηθεί από γενιά σε γενιά, δηλώνει ο Κρίστιαν Μπγιόρνσκοβ, καθηγητής Πανεπιστημίου.
"Πιστεύουμε ότι η καταγωγή του συναισθήματος αυτού εντοπίζεται πολύ πίσω στον χρόνο. Ίσως ακόμα και στην εποχή των Βίκινγκς», ισχυρίζεται ο καθηγητής συμπληρώνοντας βέβαια ότι πρόκειται για εικασίες.
Ως ένδειξη, δήλωσε ότι οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι απόγονοι αυτών των Σκανδιναβών που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τον 19ο αιώνα είναι γενικά οι πιο πιστοί Αμερικανοί του σήμερα.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη σημειώνει ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της εμπιστοσύνης και της οικονομικής ανάπτυξης. «Αν εμπιστεύεσαι κάποιον στις συναλλαγές; των αγορών, τότε έχεις χαμηλότερες απώλειες και κόστη. Δεν χρειάζεται καν να κάνεις συμβόλαια, αν βασίζεσαι στην εμπιστοσύνη του λόγου».
Ο καθηγητής Κρίστιαν Μπγιόρνσκοβ συνδέει την εμπιστοσύνη πέρα από την οικονομία και με την καλύτερη λειτουργία του δικαστικής εξουσίας και την εύρυθμη εκπαίδευση.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη επεξεργάζεται από το 2007 την συνεργασία με άλλους διεθνείς οργανισμούς ώστε να προωθήσουν την ανάπτυξη στατιστικών δεδομένων πέρα από τις συμβατικές οικονομικές μετρήσεις".
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Υδραργύρου ... συνέπειες
Έλαβα ως ηλεκτρονικό μήνυμα το παρακάτω κείμενο και το αναδημοσιεύω για την προφανή σημασία του
"Με αφορμή περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες, ενημερωθήκαμε από πολλούς σχετικούς με το ζήτημα φορείς (του Γενικού Χημείου του Κράτουςσυμπεριλαμβανομένου) για τα εξής:
Ολοι σπίτι έχουμε ένα κοινό θερμόμετρο υδραργύρου - η χρήση του οποίουαπαγορεύθηκε, ευτυχώς, από την 1/1/2011 με οδηγία της Ε.Ε. Ολοι κάποιαστιγμή έχουμε σπάσει ένα τέτοιο θερμόμετρο. Εγώ όταν ήμουν μικρή το έφαγα κιόλας!!! Και τι κάναμε: Μαζέψαμε τις ασημένιες «μπιλίτσες» με τα χεράκια μας ή - ακόμα χειρότερα; - με την ηλεκτρική σκούπα και τις πετάξαμε στα σκουπίδια ή στη λεκάνη της τουαλέτας κ.λ.π. Μόνο που τότε ίσως δεν ξέραμε ότι ο υδράργυρος, είναι το πιο επιβλαβές βαρύ μέταλλο (θυμάστε σχολείο, Χημεία;), η κατάποση, ή ακόμα χειρότερα, η εισπνοή του οποίου (ΝΑΙ ΟΙ ΜΠΙΛΙΤΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ και είναι χειρότερο να τις εισπνεύσεις από το να τις καταπιείς !!!) δύναται να επιφέρει από πρόσκαιρες παρενέργειες(πονοκέφαλο, απώλεια συνείδησης κ.λ.π.) έως μόνιμες καρδιαγγειακές καινεφρικές βλάβες. Ακόμα ακόμα, μπορεί να δημιουργήσει χρωμοσωματικές ανωμαλίες που οδηγούν σε μογγολισμό!!!
Συνεπώς, μόλις δούμε τις γλυκούλες ασημί μπαλλίτσες:
1. Ανοίγουμε τα παράθυρα, για να αερίζεται καλά ο χώρος 2. Απομακρύνουμε παιδί ή ζώο.3. Φοράμε τα γάντια μας (όχι τα μάλλινα του χιονιού, της κουζίνας εννοώ) 4. Με ένα κομμάτι χαρτί συγκεντώνουμε τα σώματα του υδραργύρου, τα οποία λόγω σχήματος και βάρους εκτοξεύονται μακριά τα άτιμα. Προς θεού δε χρησιμοποιούμε ηλεκτρική σκούπα ή σκουπάκια!!! 5. Τα βάζουμε σε τρεις πλαστικές σακούλες που τις κλείνουμε όσο πιο ερμητικά γίνεται και τα βγάζουμε στο μπαλκόνι. 6. Τα απορρίπτουμε, όχι φυσικά στα σκουπίδια, αλλά σε σταθμούς συγκέντρωσης τοξικών αποβλήτων. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν
τέτοιους πιά. 7. Προμηθευόμαστε από το φαρμακείο ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο. Μην ακούσω από κανέναν ότι δεν το εμπιστεύεται γιατί δεν είναι ακριβείας. Δεν θα πάθουμε τίποτα εάν μας δείξει 0,1 βαθμό C απόκλιση.
Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τις οικολογικές λάμπες φωτισμού με τις οποίες μας ενθαρρύνουν όλοι -και ορθώς πράττουν - να αντικαταστήσουμε τις απλέςλάμπες. Εχουν υδράργυρο!!!! Σε μικρότερη ποσότητα /ανά λαμπτήρα σε σχέση με το θερμόμετρο, αλλά εάν σκεφτείτε πόσες αριθμητικά χρησιμοποιούμε το χρόνο...
Εχετε ακούσει ποτέ ότι δεν πρέπει να τις πετάτε μόλις καούν, αλλά πρέπει νατις συγκεντρώνετε και να τις απορρίπτετε σε ειδικούς για το σκοπό αυτόσυλλέκτες; Εγώ αυτό που κάνω είναι να τις συγκεντρώνω σε μια σακούλα, να τιςφυλάω κάπου που δεν κινδυνεύουν να σπάσουν και μια φορά στο τόσο να τιςπηγαίνω στο IKEA, που έχει σταθμό συγκέντρωσης γι? αυτές.
Σας παρακαλώ προωθήστε το μήνυμα όπου μπορείτε, να ενημερωθεί ο κόσμος, μιας κι αυτοί που πρέπει να τον ενημερώσουν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...
"Με αφορμή περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες, ενημερωθήκαμε από πολλούς σχετικούς με το ζήτημα φορείς (του Γενικού Χημείου του Κράτουςσυμπεριλαμβανομένου) για τα εξής:
Ολοι σπίτι έχουμε ένα κοινό θερμόμετρο υδραργύρου - η χρήση του οποίουαπαγορεύθηκε, ευτυχώς, από την 1/1/2011 με οδηγία της Ε.Ε. Ολοι κάποιαστιγμή έχουμε σπάσει ένα τέτοιο θερμόμετρο. Εγώ όταν ήμουν μικρή το έφαγα κιόλας!!! Και τι κάναμε: Μαζέψαμε τις ασημένιες «μπιλίτσες» με τα χεράκια μας ή - ακόμα χειρότερα; - με την ηλεκτρική σκούπα και τις πετάξαμε στα σκουπίδια ή στη λεκάνη της τουαλέτας κ.λ.π. Μόνο που τότε ίσως δεν ξέραμε ότι ο υδράργυρος, είναι το πιο επιβλαβές βαρύ μέταλλο (θυμάστε σχολείο, Χημεία;), η κατάποση, ή ακόμα χειρότερα, η εισπνοή του οποίου (ΝΑΙ ΟΙ ΜΠΙΛΙΤΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ και είναι χειρότερο να τις εισπνεύσεις από το να τις καταπιείς !!!) δύναται να επιφέρει από πρόσκαιρες παρενέργειες(πονοκέφαλο, απώλεια συνείδησης κ.λ.π.) έως μόνιμες καρδιαγγειακές καινεφρικές βλάβες. Ακόμα ακόμα, μπορεί να δημιουργήσει χρωμοσωματικές ανωμαλίες που οδηγούν σε μογγολισμό!!!
Συνεπώς, μόλις δούμε τις γλυκούλες ασημί μπαλλίτσες:
1. Ανοίγουμε τα παράθυρα, για να αερίζεται καλά ο χώρος 2. Απομακρύνουμε παιδί ή ζώο.3. Φοράμε τα γάντια μας (όχι τα μάλλινα του χιονιού, της κουζίνας εννοώ) 4. Με ένα κομμάτι χαρτί συγκεντώνουμε τα σώματα του υδραργύρου, τα οποία λόγω σχήματος και βάρους εκτοξεύονται μακριά τα άτιμα. Προς θεού δε χρησιμοποιούμε ηλεκτρική σκούπα ή σκουπάκια!!! 5. Τα βάζουμε σε τρεις πλαστικές σακούλες που τις κλείνουμε όσο πιο ερμητικά γίνεται και τα βγάζουμε στο μπαλκόνι. 6. Τα απορρίπτουμε, όχι φυσικά στα σκουπίδια, αλλά σε σταθμούς συγκέντρωσης τοξικών αποβλήτων. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν
τέτοιους πιά. 7. Προμηθευόμαστε από το φαρμακείο ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο. Μην ακούσω από κανέναν ότι δεν το εμπιστεύεται γιατί δεν είναι ακριβείας. Δεν θα πάθουμε τίποτα εάν μας δείξει 0,1 βαθμό C απόκλιση.
Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τις οικολογικές λάμπες φωτισμού με τις οποίες μας ενθαρρύνουν όλοι -και ορθώς πράττουν - να αντικαταστήσουμε τις απλέςλάμπες. Εχουν υδράργυρο!!!! Σε μικρότερη ποσότητα /ανά λαμπτήρα σε σχέση με το θερμόμετρο, αλλά εάν σκεφτείτε πόσες αριθμητικά χρησιμοποιούμε το χρόνο...
Εχετε ακούσει ποτέ ότι δεν πρέπει να τις πετάτε μόλις καούν, αλλά πρέπει νατις συγκεντρώνετε και να τις απορρίπτετε σε ειδικούς για το σκοπό αυτόσυλλέκτες; Εγώ αυτό που κάνω είναι να τις συγκεντρώνω σε μια σακούλα, να τιςφυλάω κάπου που δεν κινδυνεύουν να σπάσουν και μια φορά στο τόσο να τιςπηγαίνω στο IKEA, που έχει σταθμό συγκέντρωσης γι? αυτές.
Σας παρακαλώ προωθήστε το μήνυμα όπου μπορείτε, να ενημερωθεί ο κόσμος, μιας κι αυτοί που πρέπει να τον ενημερώσουν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Καταλήψεις σχολείων
Βρισκόμαστε πάλι , για πολλοστή φορά , μπροστά στο ενδημικό φαινόμενο των καταλήψεων που δίκην επετείου επανέρχονται στο διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου κάθε σχολικού έτους.
Εάν τραβήξουμε την κουρτίνα των ποικιλώνυμων αιτημάτων και αναζητήσουμε το ψυχικό υπόβαθρο που τα τροφοδοτεί , θα διαπιστώσουμε παραίτηση και κόπωση, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων των μαθητών μας. Παραίτηση, διότι δεν πιστεύουν ότι τα μέγιστα αιτήματά τους, π.χ γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία, θα ικανοποιηθούν- ο μηδενισμός που χαρακτηρίζει την ελληνική νοοτροπία δε θα άφηνε αμόλυντη και την ψυχή του εφήβου και του νέου. Πολλά αιτήματα αποτελούν προσχηματική αναφορά σε πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσής μας. Προς τι λοιπόν οι καταλήψεις; Η κόπωση έρχεται να εξηγήσει την επιδημική εξάπλωσή τους. Μετά από δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολικού αλλά και φροντιστηριακού έτους ο έλληνας μαθητής – εργαζόμενος ολοήμερης αποκλειστικής απασχόλησης - «τα παίζει», κατά την έκφραση των ίδιων των παιδιών. Από το σχολείο στο φροντιστήριο και το ιδιαίτερο σχολικής υποστήριξης και από εκεί στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, στο ωδείο, στο γυμναστήριο ή στον αθλητικό σύλλογο και στο σπίτι όπου πρέπει να βρεθεί χρόνος και για μελέτη για όλες αυτές τις δραστηριότητες – ιδού το ασφυκτικό πλαίσιο που γεννά τον καταληπτικό παροξυσμό κάθε πρώτου τριμήνου του σχολικού έτους. Εάν πραγματικά έλειπε αυτό , η πλειονότητα των μαθητών με πολλή περίσκεψη θα ενέδιδε στην όποια υποκίνηση.
Μήπως λοιπόν η θεραπεία σχετίζεται με αλλαγή της αντίληψης του σχολικού χρόνου; Πράγματι η εκπαίδευσή μας χαρακτηρίζεται από μακρά διαστήματα μαθημάτων αλλά επίσης και διακοπών. Τρεις μήνες συνεχόμενες διακοπές, για τους μαθητές , το καλοκαίρι και από 15 ημέρες για Πάσχα και Χριστούγεννα και από την άλλη πλευρά σχεδόν τέσσερις συνεχόμενους μήνες από Σεπτέμβριο έως Δεκέμβριο είναι πράγματι ανορθολογική και άμοιρη παιδευτικής ευαισθησίας οργάνωση χρόνου. Μοντέλα διαφορετικής διαχείρισης του σχολικού χρόνου υπάρχουν , π.χ η γερμανική εκπαίδευση , ανάλογα με το κρατίδιο, προβλέπει έως και 15ήμερες διακοπές μέσα στον Οκτώβριο αλλά και μικρότερα διαστήματα διακοπών σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιά. Από την άλλη βέβαια 1,5 μήνα καλοκαιρινές διακοπές και μόλις 4ή 6 ημέρες για το Πάσχα. Ανάπαυλες σύντομες που ξεκουράζουν και δεν απορρυθμίζουν.
Βρήκαμε λοιπόν την πανάκεια, εξασφαλίσαμε την αναγκαία αλλά και επαρκή προϋπόθεση για τη λύση του προβλήματος; Αναγκαία ίσως, επαρκή όχι. Φάρμακο για την κόπωση, ίσως, αν και αδύναμο, για την παραίτηση όμως του έλληνα μαθητή; Αλλού βρίσκονται οι επαρκείς προϋποθέσεις.
Το ελληνικό σχολείο παρουσιάζει εξαιρετική γονιδιακή αντοχή : ανεξέλικτο για δεκαετίες τώρα, σχολείο θεωρίας, φλυαρίας και βερμπαλισμού , με ελάχιστη σύνδεση με την πραγματική ζωή και τις ποικίλες εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, με ανελαστικά προγράμματα, με θεοποιημένο το ένα και μοναδικό βιβλίο, με δασκαλοκεντρική αντίληψη περί μαθησιακής διαδικασίας και με δεκανίκι το φροντιστήριο-ιδιαίτερο μάθημα..
Πού είναι η οργάνωση του σχολικού χώρου που θα προαγάγει την αυτενέργεια του μαθητή; Πού είναι οι σχολικές αίθουσες κατά μάθημα, εξοπλισμένες με τα εργαστήρια, τις βιβλιοθήκες, τα ηλεκτρονικά μέσα , που θα προάγουν το «κάνω και μαθαίνω», το «μελετώ-ερευνώ και μαθαίνω», όχι μόνο το «ακούω/διαβάζω και μαθαίνω» ; Πού είναι οι δυνατότητες προσομοίωσης μέσα σε εξοπλισμένο εργαστήριο, εξειδικευμένο κατά μάθημα ;Πού είναι τα εργαστήρια καλλιτεχνικών μαθημάτων που θα αναπτύξουν και το άλλο μισό του ανθρώπινου εγκεφάλου αλλά και την ανάπηρη καλλιτεχνικά ελληνική ψυχή; Πού είναι οι ψυχολόγοι που θα στηρίξουν όλες τις υπόλοιπες ειδικότητες των εκπαιδευτικών στην κατανόηση του εφηβικού ψυχισμού; Πού είναι το ολοήμερο σχολείο μέσης εκπαίδευσης, όπου μάθημα, μελέτη αλλά και μεσημεριανό γεύμα θα αποτελούν μέρος της σχολικής ζωής και θα δίνουν μετά την ολοκλήρωση του σχολικού ωραρίου ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα για ψυχαγωγία στο μαθητή; Αντιθέτως δεσπόζουσα και καθοριστική, βαριά η σκιά σε όλη τουλάχιστο τη βαθμίδα της λυκειακής εκπαίδευσης το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο.
Μα όλα αυτά σημαίνουν αύξηση των δαπανών για της εκπαίδευση. Ακριβώς αυτό απαιτούν αλλά και κατεύθυνση των αυξημένων δαπανών προς το στόχο της σάρκωσης ενός σχολείου που θα συναιρεί θεωρία και πράξη (θυμάται κανείς πια τα πολυκλαδικά;) , που θα συνδυάζει υποχρεωτικά και κατ’ επιλογήν αντικείμενα σε ισορροπημένη αναλογία, ενός σχολείου ανοιχτού στο δυναμισμό της κοινωνίας με διάθεση να ενσωματώσει νέα μαθήματα και νέες δεξιότητες.
Τέτοιο σχολείο χωρίς μεταρσίωση του εκπαιδευτικού πάλι δε θα έχει πετύχει τον αναγκαίο όρο για το μετασχηματισμό του. Οι απαιτήσεις από τον εκπαιδευτικό θα είναι υψηλές, ποιοτικά και ποσοτικά. Με τη συνεχή επιμόρφωσή του θα σταθεί επαρκής μέσα στο δυναμικό μοντέλο σχολείου, με την ολοήμερη παρουσία του θα καταθέσει την ψυχή του στην εργασία, θα είναι εκπαιδευτικός ολοήμερης και αποκλειστικής απασχόλησης και βεβαίως , όταν «όλα είναι θέμα παιδείας» (κατά το εύστοχο σύνθημα του Υπουργείου Παιδείας) . Πρέπει να είναι από τους υψηλότερα αμειβόμενους εργαζομένους και όχι να παρουσιάζει μισθολογική σχέση 1 προς 2 με κλάδους (του δημοσίου, όχι μόνο τους τελώνες και φοροεισπράκτορες του υπουργείου οικονομικών αλλά και υπαλλήλους νομαρχιών ή και του ΙΚΑ ακόμη) που υπολείπονται και ως προς τα τυπικά προσόντα και ως προς τη σημασία του έργου τους. Παλιός ο λόγος του μεγάλου παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά , ότι δηλαδή χάνεις ως πολιτεία το έργο της παιδείας , όταν εξωθείς τον εκπαιδευτικό στην παραπαιδεία.
Με τι πόρους όμως θα γίνουν όλα αυτά, έρχεται η ερώτηση, καλόπιστη ή κακόπιστη, ρεαλιστική όμως. Με ό,τι πόρους το κατορθώνουν κοινωνίες και πολιτείες που ιεραρχούν αλλιώς τις αξίες και τις ανάγκες. Δε χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα προς τις σκανδιναυικές μόνο, η υπόλοιπη Ευρώπη επίσης δείχνει τους τρόπους. Είναι κοινωνικοί πόροι που με έναν μόνο τρόπο παράγονται, αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, εξουδετέρωση της μάστιγας της φοροδιαφυγής. Πρόσφατα ο υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, για να παρακολουθήσει τον τρόπο εργασίας του αντίστοιχου ΣΔΟΕ, των «αδιάφθορων» της αμερικανικής εφορείας. Δύσκολα διαφεύγει από τον ιστό αράχνης ο έχων εισοδήματα αμερικανός πολίτης και αυτό χάρη στην προσέλκυση των άριστων αποφοίτων των οικονομικών σχολών και στο άψογο σύστημα μηχανοργάνωσης ήταν τα μηνύματα που προσέλαβε ο υφυπουργός από την αμερικανική εμπειρία του. Φορολόγηση των πραγματικά εχόντων αλλά και τίμια διαχείριση των πόρων του ελληνικού λαού θα έλυναν το πρόβλημα παιδείας, και όχι μόνο.
Γιατί λοιπόν δε εφαρμόζονται τα παραπάνω; Ως κοινωνία και πολιτεία έχουμε αλλοτριωθεί. Η πολιτεία μας, ενεργούμενο νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων ενισχύει το ιδιωτικό, παραμελεί το δημόσιο. Η πολιτική της δε γίνεται εργαλείο άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων αλλά όξυνσής τους , με τον πλημμελή χειρισμό των εκπαιδευτικών θεμάτων και την παραχώρηση μεγάλου μέρους της εκπαιδευτικής μέριμνας σε ιδιώτες , που εκμεταλλεύονται την προϊούσα ανυποληψία του δημόσιου σχολείου. Η κοινωνία μας αλλοτριωμένη, απογοητευμένη και μηδενιστική, καταφεύγει (όσοι μπορούν) στην πανάκεια του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Επιλέγει την ιδιωτική λύση ενός δημόσιου προβλήματος, με την ψευδαίσθηση ότι μέσω της ιδιωτικής εκπαίδευσης θα εξασφαλίσει την κοινωνική ανέλιξη. Υποτιμά τη χειρωνακτική εργασία , προετοιμάζοντας τους νεαρούς γόνους της για το ακαδημαϊκό στάδιο και μόνο , λες και μόνο από επιστήμονες αποτελείται ο εργασιακός ιστός της χώρας.Διαπιστώνει βέβαια ότι απλώς παράγει το νέο τύπο μετανάστη, με υψηλή εξειδίκευση που θα χαθεί για πάντα για την Ελλάδα ή το νέο μέλος της γενιάς των 700 ευρώ ή τον μακροχρόνια άνεργο , για τον οποίο έχει επενδύσει οικογενειακούς προϋπολογισμούς επί σειρά ετών.
Εάν τραβήξουμε την κουρτίνα των ποικιλώνυμων αιτημάτων και αναζητήσουμε το ψυχικό υπόβαθρο που τα τροφοδοτεί , θα διαπιστώσουμε παραίτηση και κόπωση, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων των μαθητών μας. Παραίτηση, διότι δεν πιστεύουν ότι τα μέγιστα αιτήματά τους, π.χ γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία, θα ικανοποιηθούν- ο μηδενισμός που χαρακτηρίζει την ελληνική νοοτροπία δε θα άφηνε αμόλυντη και την ψυχή του εφήβου και του νέου. Πολλά αιτήματα αποτελούν προσχηματική αναφορά σε πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσής μας. Προς τι λοιπόν οι καταλήψεις; Η κόπωση έρχεται να εξηγήσει την επιδημική εξάπλωσή τους. Μετά από δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολικού αλλά και φροντιστηριακού έτους ο έλληνας μαθητής – εργαζόμενος ολοήμερης αποκλειστικής απασχόλησης - «τα παίζει», κατά την έκφραση των ίδιων των παιδιών. Από το σχολείο στο φροντιστήριο και το ιδιαίτερο σχολικής υποστήριξης και από εκεί στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, στο ωδείο, στο γυμναστήριο ή στον αθλητικό σύλλογο και στο σπίτι όπου πρέπει να βρεθεί χρόνος και για μελέτη για όλες αυτές τις δραστηριότητες – ιδού το ασφυκτικό πλαίσιο που γεννά τον καταληπτικό παροξυσμό κάθε πρώτου τριμήνου του σχολικού έτους. Εάν πραγματικά έλειπε αυτό , η πλειονότητα των μαθητών με πολλή περίσκεψη θα ενέδιδε στην όποια υποκίνηση.
Μήπως λοιπόν η θεραπεία σχετίζεται με αλλαγή της αντίληψης του σχολικού χρόνου; Πράγματι η εκπαίδευσή μας χαρακτηρίζεται από μακρά διαστήματα μαθημάτων αλλά επίσης και διακοπών. Τρεις μήνες συνεχόμενες διακοπές, για τους μαθητές , το καλοκαίρι και από 15 ημέρες για Πάσχα και Χριστούγεννα και από την άλλη πλευρά σχεδόν τέσσερις συνεχόμενους μήνες από Σεπτέμβριο έως Δεκέμβριο είναι πράγματι ανορθολογική και άμοιρη παιδευτικής ευαισθησίας οργάνωση χρόνου. Μοντέλα διαφορετικής διαχείρισης του σχολικού χρόνου υπάρχουν , π.χ η γερμανική εκπαίδευση , ανάλογα με το κρατίδιο, προβλέπει έως και 15ήμερες διακοπές μέσα στον Οκτώβριο αλλά και μικρότερα διαστήματα διακοπών σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιά. Από την άλλη βέβαια 1,5 μήνα καλοκαιρινές διακοπές και μόλις 4ή 6 ημέρες για το Πάσχα. Ανάπαυλες σύντομες που ξεκουράζουν και δεν απορρυθμίζουν.
Βρήκαμε λοιπόν την πανάκεια, εξασφαλίσαμε την αναγκαία αλλά και επαρκή προϋπόθεση για τη λύση του προβλήματος; Αναγκαία ίσως, επαρκή όχι. Φάρμακο για την κόπωση, ίσως, αν και αδύναμο, για την παραίτηση όμως του έλληνα μαθητή; Αλλού βρίσκονται οι επαρκείς προϋποθέσεις.
Το ελληνικό σχολείο παρουσιάζει εξαιρετική γονιδιακή αντοχή : ανεξέλικτο για δεκαετίες τώρα, σχολείο θεωρίας, φλυαρίας και βερμπαλισμού , με ελάχιστη σύνδεση με την πραγματική ζωή και τις ποικίλες εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, με ανελαστικά προγράμματα, με θεοποιημένο το ένα και μοναδικό βιβλίο, με δασκαλοκεντρική αντίληψη περί μαθησιακής διαδικασίας και με δεκανίκι το φροντιστήριο-ιδιαίτερο μάθημα..
Πού είναι η οργάνωση του σχολικού χώρου που θα προαγάγει την αυτενέργεια του μαθητή; Πού είναι οι σχολικές αίθουσες κατά μάθημα, εξοπλισμένες με τα εργαστήρια, τις βιβλιοθήκες, τα ηλεκτρονικά μέσα , που θα προάγουν το «κάνω και μαθαίνω», το «μελετώ-ερευνώ και μαθαίνω», όχι μόνο το «ακούω/διαβάζω και μαθαίνω» ; Πού είναι οι δυνατότητες προσομοίωσης μέσα σε εξοπλισμένο εργαστήριο, εξειδικευμένο κατά μάθημα ;Πού είναι τα εργαστήρια καλλιτεχνικών μαθημάτων που θα αναπτύξουν και το άλλο μισό του ανθρώπινου εγκεφάλου αλλά και την ανάπηρη καλλιτεχνικά ελληνική ψυχή; Πού είναι οι ψυχολόγοι που θα στηρίξουν όλες τις υπόλοιπες ειδικότητες των εκπαιδευτικών στην κατανόηση του εφηβικού ψυχισμού; Πού είναι το ολοήμερο σχολείο μέσης εκπαίδευσης, όπου μάθημα, μελέτη αλλά και μεσημεριανό γεύμα θα αποτελούν μέρος της σχολικής ζωής και θα δίνουν μετά την ολοκλήρωση του σχολικού ωραρίου ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα για ψυχαγωγία στο μαθητή; Αντιθέτως δεσπόζουσα και καθοριστική, βαριά η σκιά σε όλη τουλάχιστο τη βαθμίδα της λυκειακής εκπαίδευσης το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο.
Μα όλα αυτά σημαίνουν αύξηση των δαπανών για της εκπαίδευση. Ακριβώς αυτό απαιτούν αλλά και κατεύθυνση των αυξημένων δαπανών προς το στόχο της σάρκωσης ενός σχολείου που θα συναιρεί θεωρία και πράξη (θυμάται κανείς πια τα πολυκλαδικά;) , που θα συνδυάζει υποχρεωτικά και κατ’ επιλογήν αντικείμενα σε ισορροπημένη αναλογία, ενός σχολείου ανοιχτού στο δυναμισμό της κοινωνίας με διάθεση να ενσωματώσει νέα μαθήματα και νέες δεξιότητες.
Τέτοιο σχολείο χωρίς μεταρσίωση του εκπαιδευτικού πάλι δε θα έχει πετύχει τον αναγκαίο όρο για το μετασχηματισμό του. Οι απαιτήσεις από τον εκπαιδευτικό θα είναι υψηλές, ποιοτικά και ποσοτικά. Με τη συνεχή επιμόρφωσή του θα σταθεί επαρκής μέσα στο δυναμικό μοντέλο σχολείου, με την ολοήμερη παρουσία του θα καταθέσει την ψυχή του στην εργασία, θα είναι εκπαιδευτικός ολοήμερης και αποκλειστικής απασχόλησης και βεβαίως , όταν «όλα είναι θέμα παιδείας» (κατά το εύστοχο σύνθημα του Υπουργείου Παιδείας) . Πρέπει να είναι από τους υψηλότερα αμειβόμενους εργαζομένους και όχι να παρουσιάζει μισθολογική σχέση 1 προς 2 με κλάδους (του δημοσίου, όχι μόνο τους τελώνες και φοροεισπράκτορες του υπουργείου οικονομικών αλλά και υπαλλήλους νομαρχιών ή και του ΙΚΑ ακόμη) που υπολείπονται και ως προς τα τυπικά προσόντα και ως προς τη σημασία του έργου τους. Παλιός ο λόγος του μεγάλου παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά , ότι δηλαδή χάνεις ως πολιτεία το έργο της παιδείας , όταν εξωθείς τον εκπαιδευτικό στην παραπαιδεία.
Με τι πόρους όμως θα γίνουν όλα αυτά, έρχεται η ερώτηση, καλόπιστη ή κακόπιστη, ρεαλιστική όμως. Με ό,τι πόρους το κατορθώνουν κοινωνίες και πολιτείες που ιεραρχούν αλλιώς τις αξίες και τις ανάγκες. Δε χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα προς τις σκανδιναυικές μόνο, η υπόλοιπη Ευρώπη επίσης δείχνει τους τρόπους. Είναι κοινωνικοί πόροι που με έναν μόνο τρόπο παράγονται, αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, εξουδετέρωση της μάστιγας της φοροδιαφυγής. Πρόσφατα ο υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, για να παρακολουθήσει τον τρόπο εργασίας του αντίστοιχου ΣΔΟΕ, των «αδιάφθορων» της αμερικανικής εφορείας. Δύσκολα διαφεύγει από τον ιστό αράχνης ο έχων εισοδήματα αμερικανός πολίτης και αυτό χάρη στην προσέλκυση των άριστων αποφοίτων των οικονομικών σχολών και στο άψογο σύστημα μηχανοργάνωσης ήταν τα μηνύματα που προσέλαβε ο υφυπουργός από την αμερικανική εμπειρία του. Φορολόγηση των πραγματικά εχόντων αλλά και τίμια διαχείριση των πόρων του ελληνικού λαού θα έλυναν το πρόβλημα παιδείας, και όχι μόνο.
Γιατί λοιπόν δε εφαρμόζονται τα παραπάνω; Ως κοινωνία και πολιτεία έχουμε αλλοτριωθεί. Η πολιτεία μας, ενεργούμενο νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων ενισχύει το ιδιωτικό, παραμελεί το δημόσιο. Η πολιτική της δε γίνεται εργαλείο άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων αλλά όξυνσής τους , με τον πλημμελή χειρισμό των εκπαιδευτικών θεμάτων και την παραχώρηση μεγάλου μέρους της εκπαιδευτικής μέριμνας σε ιδιώτες , που εκμεταλλεύονται την προϊούσα ανυποληψία του δημόσιου σχολείου. Η κοινωνία μας αλλοτριωμένη, απογοητευμένη και μηδενιστική, καταφεύγει (όσοι μπορούν) στην πανάκεια του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Επιλέγει την ιδιωτική λύση ενός δημόσιου προβλήματος, με την ψευδαίσθηση ότι μέσω της ιδιωτικής εκπαίδευσης θα εξασφαλίσει την κοινωνική ανέλιξη. Υποτιμά τη χειρωνακτική εργασία , προετοιμάζοντας τους νεαρούς γόνους της για το ακαδημαϊκό στάδιο και μόνο , λες και μόνο από επιστήμονες αποτελείται ο εργασιακός ιστός της χώρας.Διαπιστώνει βέβαια ότι απλώς παράγει το νέο τύπο μετανάστη, με υψηλή εξειδίκευση που θα χαθεί για πάντα για την Ελλάδα ή το νέο μέλος της γενιάς των 700 ευρώ ή τον μακροχρόνια άνεργο , για τον οποίο έχει επενδύσει οικογενειακούς προϋπολογισμούς επί σειρά ετών.
Πράγματι απαιτείται μια επανάσταση στον τρόπο που πολιτεία, κοινωνία, όλοι μας τελικά θεωρούμε και χειριζόμαστε τα πράγματα, όχι απλώς τα εκπαιδευτικά. Ειδάλλως το έργο θα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, κάπως σαν χρονικό ενός συντελεσθέντος θανάτου, γιατί οι νέοι ενστικτωδώς συλλαμβάνουν τη σήψη του παλιού, έστω κι αν δεν μπορούν μόνοι τους να το ανατρέψουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)